Fantastyczna Berlioza

Rok 1830 dla francuskiego romantyzmu był czasem symbolicznego przełomu. To wówczas Delacroix zakończył pracę nad płótnem „Wolność wiodąca lud na barykady”, Stendhal opublikował powieść „Czerwone i czarne”, a w grudniu odbyła się premiera Symfonii fantastycznej op. 14 Hectora Berlioza. Te trzy wielkie dzieła wpisały się w kanon i zajęły zaszczytne miejsca w historii sztuki.

Najsłynniejsza kompozycja Berlioza Symfonia fantastyczna zawiera ważny wątek autobiograficzny. Jej bohaterem jest nieszczęśliwy zakochany artysta. Dzieło to zostało stworzone pod wpływem intensywnego uczucia Berlioza do irlandzkiej aktorki Harriet Smithson, która zresztą później została jego żoną.

Miłosny dramat muzyczny rozpięty jest na pięciu aktach i przedstawia historię o „artyście obdarzonym bujną wyobraźnią”, który „zażył opium, będąc pogrążonym w rozpaczy” – jak tłumaczył kompozytor. Symfonia fantastyczna to niewątpliwie jedna z najważniejszych kompozycji w historii muzyki: nie tylko jako manifest założeń artystycznych samego Berlioza, ale przede wszystkim jako pionierskie dzieło muzyki symfonicznej oparte na programie literackim.