Wystawa „When Painting Becomes Attitude” jest pierwszą, publiczną prezentacją pełnego cyklu prac powstałych jako rezultat współpracy dwójki berlińskich artystów. Malarstwo Dominika Lejmana jako scena projekcji i zadedykowana każdemu z obrazów forma taneczna w choreografii i wykonaniu Marii Colusi. Wystawa stanowi premierę unikalnej kolekcji małych form tanecznych, opartych na logice wyświetlanej pętli, każdej zadedykowanej konkretnemu obrazowi. Podczas otwarcia Maria Colusi wykona choreografię, łączącą wspólnym wątkiem poszczególne obrazy, przygotowaną specjalnie na tę okazję. Artystka zacznie swój performance o godzinie 18:30.
Dominik Lejman
Artysta urodzony w 1969 r. w Gdańsku. W latach 1989-1993 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku na Wydziale Malarstwa i Grafiki oraz w Royal College of Art w Londynie w latach 1993-95. W 1996 roku obronił pracę dyplomową na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Od roku 2005 prowadzi pracownię malarstwa na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Zajmuje się malarstwem, które łączy z projekcjami wideo, realizuje wideofreski, prace w formie wielkoformatowych fototapet i projekty w przestrzeni publicznej. Laureat wielu polskich i zagranicznych nagród, m.in. Paszportu "Polityki" w 2001 roku oraz stypendysta m.in. RCA, Fundacji Kościuszkowskiej, Trust for Mutual Understanding, Location 1 w Nowym Jorku, Ministerstwa Kultury RP. Prace artysty prezentowane były na licznych wystawach w Polsce i za granicą (m.in. w Nowym Jorku, Brukseli, Düsseldorfie). Mieszka i pracuje w Berlinie i Poznaniu.
Maria Colusi
Urodzona w Buenos Aires w Argentynie, jest tancerką, choreografką i pedagogiem, która intensywnie pracuje w Europie i na świecie. Była członkiem Contemporary Ballet Teatro General San Martin, Tangokinesis Company, a od 2003 roku Sasha Waltz & Guests Company. Równolegle rozwijała własne prace choreograficzne m.in. z Mayą Carroll; „Topo”. Współpracowała również z muzykami w ramach Frame Performance Series „Taktstelle- Musiktanzreihe” i „Zwischenwelt festival for music and dance improwization”. Współpracowała także z różnymi reżyserami teatralnymi, w tym z Luciano Suardi, Alejandro Tantanian. W dziedzinie pedagogicznej prowadzi warsztaty repertuarowe Sashy Waltz & Guests, Lab improwizacji oraz warsztaty
i.in. Dance and Music Improvisation w CDSH Hamburg, UNA- University of Arts Argentyna, Szkoła Tańca Maslool, Izrael i Tanzschule MK, Korea Południowa.
When Painting Becomes Attitude to jednocześnie wystawa malarstwa, jak i kilkuczęściowy wieczór choreograficzny. Pokaz szczególny, bowiem w przestrzeni galeryjnej odbiorca ma możliwość obejrzenia całości „spektaklu”, wybranych jego części lub fragmentów. Co więcej, ma szansę spotkania z obrazem i formą choreograficzną, decydując o czasie, perspektywie, ale przede wszystkim dystansie, z jakiego zdecyduje się patrzeć na prace. Teatralny dystans czy może intymna bliskość.
„Malarstwo” w tytule wystawy, będącym „lustrzaną” trawestacją innego znanego tytułu, staje się terminem określającym nową formę podejścia do pojęcia wzajemnej współpracy.
Współpraca Lejmana i Colusi, choć opiera się na intelektualnym porozumieniu w ich twórczym spotkaniu, wykracza poza
jego granice. To raczej rozmowy, ale również niedopowiedzenia, wymiana doświadczeń i sposobu patrzenia na sztukę, aniżeli precyzyjne tworzenie scenariusza wspólnej pracy. Choreografia wykonywana przez Marię Colusi powstaje i dzieje się w konkretnym, unikalnym momencie i w tym momencie rejestrowana jest przez Dominika Lejmana. Lejman nie ingeruje w żaden sposób w proces choreograficzny, Colusi nie ingeruje w proces powstawania obrazu. Scenariusz nigdy nie powstaje, a efekt końcowy każdej ze wspólnych prac zdaje się być zaskoczeniem dla obojga artystów. Zarówno formy taneczne jak i obrazy Lejmana, na których są wyświetlane, wychodzą z poprzedzonej wieloma rozmowami i niedopowiedzeniami, improwizacji. Przy projekcie spotykali się wielokrotnie, nie rozmawiali jednak o tym, jak mają
„wyglądać” prace, co każde z nich zrobi, ni jak ich działania się połączą. Rozmawiają przede wszystkim o podejściu do własnej twórczości, o tym czego szukają, o czasie, o ponad dyscyplinarnym pojęciu trwania dzieła sztuki. Dzielą się intencją czy wyobrażeniami/obrazami na temat tego, co razem stworzą. Stanowi to jednak bardziej swego rodzaju komentarz inicjujący klimat do powstania prac, aniżeli ich trzon. O współpracy z Dominkiem Lejmanem Maria mówi:
On traktuje powierzchnię tak, jak ja traktuję ciało. Powierzchnia i przestrzeń są dla mnie bardzo ważne, cały czas pracuję z przestrzenią. Najbliższą rzeczą, którą dzielimy z Dominikiem, jest powierzchnia właśnie. Jak ciało przekształca przestrzeń i jak ciało może być przekształcane przez fakt obecności w przestrzeni.
Czasem nawet nie wiedząc o tym, dzielą ten sam sposób patrzenia na pracę. Dominik Lejman, pracując nad obrazami zna już materiał choreograficzny, a mimo to scena, którą tworzy dla niego na swoim obrazie jest odrębnym, indywidualnym środowiskiem, w którym projekcja choreografii Marii Colusi ożywa, zyskując nową perspektywę i nadając nowe znaczenia każdemu z obrazów. Efekt ich współpracy jest wypadkową niezależnych działań, tworzącą zupełnie nową jakość, którą ostatecznie obserwujemy w powstałych pracach.
Choć Dominik Lejman w swojej twórczości już wielokrotnie zapraszał do współpracy innych artystów, poetów, performerów czy nawet spadochroniarzy, to cykl prac z Marią Colusi jest szczególny, oscylujący pomiędzy tańcem i malarstwem. Nie dający się zamknąć w ramach żadnej z tych dziedzin, a przy tym każdą z nich reprezentując.
Wspólne działania Dominika Lejmana i Marii Colusi rozpoczęły się dwa lata temu i nadal trwają. Ta unikalna kolekcja małych form tanecznych, opartych na logice wyświetlanej pętli, każdej zadedykowanej konkretnemu obrazowi, rozrasta się i poszerza o nowe konteksty i znaczenia. Niezmienna pozostaje jedynie ich istota: malarstwo Dominika Lejmana jako scena projekcji i zadedykowana każdemu z obrazów forma taneczna w choreografii i wykonaniu Marii Colusi.
Alina Kubiak
