Passacaglia to wyjątkowa okazja do spotkania z najnowszym projektem dwóch najgorętszych nazwisk polskiego jazzu.
Artyści poruszają się na styku muzyki improwizowanej i poważnej, pracowicie zakopując fosę dzielącą te dwa światy. Obaj gruntownie wykształceni, dysponujący doskonałą techniką, znakomicie korzystają z jazzowych środków wyrazu w sposób przystępny dla słuchaczy. Nie zamykają się w gettach jazzowych podziemi, tylko z otwartymi głowami, bez lęku wychodzą na rozległą przestrzeń, sprawiając, że głos ich instrumentów brzmi donośnie i odbija się szerokim echem.
Passacaglia jest elektryzującym albumem, w którym niczym nieskrępowany muzyczny dialog uwodzi już od pierwszych nut. Eksplorując współczesny sonoryzm*, wypełniony bardzo osobistymi środkami wyrazu, artyści umiejętnie stworzyli komunikatywny, ale i zaskakujący mariaż dźwiękowy poprzez użycie unikalnej kombinacji instrumentów: niezwykle rzadkich skrzypiec renesansowych, dwóch fortepianów (w stroju 442 Hz i 432 Hz) oraz preparowanego pianina. Ta intymna i kameralna formuła okazuje się swoistą symfonią kolorów – żarliwą, ale precyzyjną, pełną urzekających detali i pomysłowych rozwiązań.
Adam Bałdych, nazywany
cudownym dzieckiem skrzypiec, karierę rozpoczął w wieku 14 lat. Szybko został okrzyknięty innowatorem łączącym dokonania muzyki poważnej i współczesnego języka skrzypcowego z talentem improwizatorskim. Jest laureatem praktycznie wszystkich najważniejszych konkursów jazzowych w Polsce. Od roku 2009 związany jest z prestiżowym wydawnictwem ACT. Koncertuje na całym świecie, współpracując m.in. z Iro Rantalą, Yarnem Hermanem, Larsem Danielssonem.
Leszek Możdżer to jeden z najwybitniejszych polskich muzyków jazzowych, a także światowej klasy pianista. Sławę przyniosły mu improwizacje na tematy Chopina. W świecie muzycznym doceniono jego bezkonkurencyjną technikę, wyobraźnię, wielowątkowe interpretacje i liryczną emocjonalność. Mariaż jazzu z muzyką klasyczną w wykonaniu Leszka Możdżera przynosi wspaniałe efekty, o czym słuchacze nie raz mogli się przekonać w złotej sali symfonicznej.
* Sonoryzm – technika kompozytorska, jak i kierunek w muzyce XX wieku. Cechowały go intensywne poszukiwania nowych brzmień, często uznawanych przez wcześniejsze pokolenia za niemuzyczne, jak również swoiste obdarcie dźwięku z jego znaczeń i konotacji pozamuzycznych. Termin pochodzi od włoskiego słowa
sonore ('brzmieć') (za: M. Rusowicz, Czym jest sonoryzm?,
HistoriaMuzyki.pl, online:
historiamuzyki.pl/czym-jest-sonoryzm).
