Mieczysław Karłowicz, kompozytor przełomu XIX i XX wieku, zapisał się w historii muzyki głównie jako twórca dzieł orkiestrowych, zwłaszcza poematów symfonicznych. W wieku około 20 lat, trochę na pograniczu twórczości „szkolnej”, młody artysta pisał też pieśni na głos z fortepianem. W ciągu roku (od końca 1895 do końca 1896) powstały niemal wszystkie z 29 pieśni – do dziś zachowały się 22 z nich. Kompozycje te zostały ujęte w trzech opusach: op. 1, op. 3, op. 4, a niektóre funkcjonują także jako utwory nieopusowane. Najchętniej wybieranym przez Karłowicza poetą był Kazimierz Tetmajer, choć w zbiorze pojawiają się też pojedyncze pieśni do słów m.in. Heinricha Heinego, Adama Asnyka, Juliusza Słowackiego, Zygmunta Krasińskiego. W tych bardzo osobistych wypowiedziach artystycznych badacze twórczości Karłowicza doszukują się zapowiedzi późniejszego stylu kompozytora i charakterystycznego młodopolskiego nastroju melancholii i tęsknoty, który przenika jego poematy.
Podczas koncertu usłyszymy między innymi pieśni:
- „Mów do mnie jeszcze” op. 3/1; Słowa: Kazimierz Przerwa-Tetmajer
- „Zaczarowana królewna” op. 3/10; Słowa: Adam Asnyk
- „Skąd pierwsze gwiazdy” op. 1/2; Słowa: Juliusz Słowacki
- „Na śniegu” op. 1/3; Słowa: Maria Konopnicka
- „Śpi w blaskach nocy” op. 3/5; Słowa: Heinrich Heine (tłum. Maria Konopnicka)
- „Przed nocą wieczną” op. 3/6; Słowa: Zygmunt Krasiński
- „Idzie na pola” op. 3/3; Słowa: Kazimierz Przerwa-Tetmajer
- „Zasmuconej” op. 1/1; Słowa: Kazimierz Gliński
Najwcześniejszy okres w dorobku twórcy, zmarłego przedwcześnie, w wieku zaledwie 32 lat, zamyka Symfonia e-moll „Odrodzenie” op. 7. Utwór uzupełniony został szczegółowym programem literackim, który ukazał się w prasie przed polską premierą dzieła we Lwowie 7 kwietnia 1903 roku. Pozamuzyczna treść dotyczy śmierci młodzieńczych marzeń, zmagań z szarą codziennością i niespełnionych pragnień. W finale czteroczęściowej symfonii walcząca ze zniechęceniem dusza ostatecznie dostępuje tytułowego „odrodzenia”. Od strony formalnej kompozycja przyjmuje tradycyjny schemat, rozpoczęty, melancholijnym w charakterze, allegrem sonatowym, poprzedzonym posępną introdukcją, z wolną liryczną częścią drugą i scherzem w części trzeciej.
